Osoby pobieżnie interesujące się rynkiem finansowym zapewne nie raz słyszały o związku stopy lombardowej i ustawy antylichwiarskiej. Poniżej wyjaśniamy na czym dokładnie ten związek polega i jak wpływa to na podmioty występujące na rynku finansowym.
Stopa lombardowa (lub kredyt lombardowy) określa cenę, po której bank centralny udziela bankom komercyjnym pożyczek pod zastaw papierów wartościowych. Kwota kredytu nie może przekraczać równowartości 80% papierów wartościowych obciążonych zastawem. Organem ustalającym stopę kredytu lombardowego w naszym kraju jest Rada Polityki Pieniężnej.
Stopa lombardowa największy wpływ na zwykłych Polaków ma za pośrednictwem ustawy antylichwiarskiej – ustawy z 2006 roku z późniejszymi zmianami, która chroni kredytobiorców przed wygórowanymi opłatami bankowymi oraz lichwiarskim oprocentowaniem.
Według ustawy, maksymalne oprocentowanie kredytu nie może przekroczyć czterokrotności stopy lombardowej ustalonej przez RPP. Od roku, stopa kredytu lombardowego utrzymywana jest na poziomie 2,5 %, co oznacza, że maksymalne oprocentowanie kredytu wynosi 10%.
Banki znalazły jednak sposoby na ominięcie tejże granicy (za której przekroczenie zgodnie z ustawą grożą nawet 2 lata więzienia!). W umowach kredytowych pojawiają się dwa pojęcia: oprocentowanie nominalne oraz rzeczywista roczna stopa oprocentowania.
Oprocentowanie nominalne obejmuje wyłącznie marżę banku oraz podstawowy wskaźnik stosowany do wyliczenia stopy oprocentowania (WIBOR lub LIBOR), zaś RRSO wszystkie pozostałe koszty związane z podjęciem kredytu, takie jak prowizje czy ubezpieczenia. RRSO pozwala klientowi na łatwiejsze porównanie ofert banków, ponieważ oprócz oprocentowania uwzględnia ona także pozostałe koszty kredytu.
